تولید میکروسفیرها نیازمند فناوری‌های دقیق و متناسب با نوع ماده اولیه، اندازه ذره موردنظر، و کاربرد نهایی آن‌هاست. بسته به هدف، می‌توان از روش‌های فیزیکی، شیمیایی یا ترکیبی استفاده کرد. در این بخش، مهم‌ترین روش‌های تولید میکروسفیرها معرفی می‌شوند.
پلیمریزاسیون امولسیونی (Emulsion Polymerization)
این روش یکی از رایج‌ترین روش‌های تولید *میکروسفیرهای پلیمری* است. در این روش، مونومرهای آلی در یک محیط آبی با کمک سورفکتانت به‌صورت قطرات معلق در می‌آیند و سپس با افزودن آغازگر، پلیمریزاسیون انجام می‌شود.
ویژگی‌ها:
پاشش حرارتی (Spray Drying / Spray Pyrolysis)
در این روش، محلول یا سوسپانسیون حاوی ماده اولیه به داخل یک محفظه گرم پاشیده می‌شود. در اثر تبخیر سریع حلال و انجماد فوری، ذرات کروی شکل می‌گیرند.
کاربرد:
تولید میکروسفیرهای *سرامیکی، فلزی و دارویی
مزایا:
امکان تولید انبوه، کنترل نسبی بر اندازه
تولید با فوم و انبساط حرارتی (Expansion Process)
در میکروسفیرهای منبسط‌شونده، مانند E-Cel، پوسته پلیمری شامل گازهای سبک (مانند ایزوپنتان یا ایزوبوتان) است. با اعمال گرما، این گازها منبسط شده و پوسته نازک را باد می‌کنند و در نهایت، یک ذره سبک با چگالی بسیار کم تشکیل می‌دهند.
ویژگی منحصربه‌فرد:
روش‌های مکانیکی (Mechanical Milling or Atomization)
این روش‌ها بیشتر در تولید میکروسفیرهای *فلزی و شیشه‌ای* کاربرد دارند. در فرآیند اتم‌سازی (Atomization)، فلز مذاب به کمک گاز یا مایع سرد به ذرات کروی شکل پاشیده می‌شود.
روش‌های شیمیایی رسوبی (Chemical Precipitation)
در این روش، ذرات میکروسفری با کنترل شرایط واکنش‌های شیمیایی در محلول ساخته می‌شوند. این تکنیک به‌ویژه برای تولید میکروسفیرهای متخلخل یا دارای ساختار خاص سطحی کاربرد دارد.
مزیت‌ها: